Sömürge döneminden kalma eski binanin cinko damlarini, kirik dökük kiremitlerini kizdiran günes, icerideki pis havayi daha da yogunlastiriyor; ter, kan ve sidigin agir kokusu sicak havada nefes almayi dahi güclestiriyor... Bir parca ekmege ulasmak icin gün boyu camasir kolalamak, dikis dikmek, gemilere yük tasimak, dilenmek, bedenlerini satmak zorunda olanlar; yarinsiz ve mülksüzler, karinlarini doyurabilmek icin her gün yeniden daliyorlar hayat kavgasina... Acligin, caresizligin, bitin pirenin farenin, hastalik ve sefaletin eksik olmadigi bu kavgaya, elbette insanin oldugu her yerdeki gibi sarkilar, danslar, asklar ve mavrala r eslik ediyor.
Latin Amerikanin usta kalemlerinden Jorge Amado, tek göz odalarinda ayni yoklugu paylasanlarin ortak yasam alani Pelourinho Yokusu 68 numaranin sakinleri üzerinden uzunca bir dönemin ve koca bir cografyanin röntgenini cekiyor. Bos kaynayan tencerelerin tikirtilarina ve veremli öksürüklere patlamakta olan grevlerin sloganlari, zengin nisanli düsleri kurduran ucuz melodramlara anarsistlerin bildirileri karisiyor. Böylelikle bu ortak geleceksizlikten kurtulusun yol haritasi da giderek sekilleniyor. Siniflar ortadan kalkmadigi sürece güncelligini yitirmeyecek Alinteri, ilk kez Türkcede.