Bir sürüngen veya köstebekken karanlik ve soguk deliklerin icerisinde coktan bir cesede dönüsmüs halde sakli uzanirim.
Ama ayni zamanda yuvanin veya yasam kaynaginin nemli topraginda ve kuru kayalarindayim, buralara karisan agac
kökleriyim. Ayni zamanda cimen, fare, agac kabugu, boga, ari, glayöl cicegiyim.
Bitkiler alemi gibi hareketsiz, hayvanlar alemi gibi canli, element kadar ilkel... cözülmüs, sivilasmis ve dönüsümün cekic
ve firiniyla dövülmüs ben, diger seylerden ve dünyadaki diger insanlardan baska bir sey degilim. O zaman ancak o zaman
anliyorum.
Bilginin kökeni bedendedir. Sadece özneler arasindaki bilgi degil nesnel bilgi de ondadir. Beden kendi bicimini,
görünümünü, hareketini, yönelimini alana kadar, durusuyla bir dansa katilmadan hic kimseyi ve hicbir seyi bilemeyiz.
Bedenin tasidigi duruslarin muazzam hazinesini kim sayar Bedensel bellegin derinliklerinde yer alan bu yer haritalarindan
daha degerli ne olabilir Kim deney yapar Beden. Kim icat eder Beden. Peki, kutsal sezgi onu yikayip havaya
kaldirdiginda kim melek sarhoslugunda yüzer, kosar ve ucar Beden, evet, yine beden. Ciplak beden.
Fransiz filozof Michel Serres bu eserinde bizleri, beden ve doga üzerine yasantiyla ördügü bir düsünüme davet ediyor.