Saatin tam olarak kac oldugunu kimse bilemiyordu. Saatler cakismiyordu. Ayni yönde ilerlemiyordu. Bir saat Ufakligin cetesinin göstericileri ikiye bölüp, kalabaliga yandan saldirmasini gösteriyordu. Not defteri ve ses kayit cihazi olan gazetecinin pusudaki saatiyse, neredeyse saniyesine varincaya kadar ilk kan damlalarini, sag tarafta beklenmedik bir sekilde acilan yaralari, yaylim ateslerini, rasgele carpan, kalabaligi döven, önüne gelen herhangi bir bacaga, herhangi bir yüze vuran, nasil bir haykirisa neden olacagina aldirmayan demir sopalari kaydediyordu. Su ya da bu olsun, tüm saatler hayat gibi kirilgandi ve darbelerden kacma gayretiyle her yöne kosan insanlari görmemek icin paramparca oluyorlardi.
Haitinin bagimsizliginin iki yüzüncü yili kutlamalarinda gecen, sokaklara dökülenlere adanmis bu roman Haitinin yakin tarihine isik tutuyor.
Tarihsel kayitlarin o uzak, mesafeli, sogukkanli dilini kiran yazar, bariscil bir yürüyüsün adim adim nasil kana boyandigini aktarirken, tarihin merhametsizce ezdigi bir gencin hikayesini yakin, sevecen bir dille anlatiyor.