Bu kitap, bir söylem ve kuramsal paradigma olarak Oryantalizmin degeri ve sinirlari hakkindaki tartismalara birkac cepheden müdahale etmek amaciyla Osmanli kadinlarinin toplumsal ve kültürel tasiyiciliklarina yönelik disiplinler arasi bir yaklasim gelistirmektedir. Kadin bakis acisi tasiyan kaynaklara odaklanmis olmasi, Oryantalizmin erkek bakis acisindan yazilan tarihlerine karsi mevcut meydan okumalara yeni bir unsur katmaktadir. Osmanli kaynaklarinin tanitilmasi, klasik Oryantalizm paradigmasinin öteki yüzünü gösteren yerli kültürel tasiyiciligin bir örnegini de sunmaktadir. Bu kaynaklarin Osmanli kadinlarina ait olmasi, bunlarin toplumsal cinsiyet ve etnisitenin yarattigi farkliliklari tasiyan bir direnis pratigini dillendirmelerinden ötürü özel bir önem tasimaktadir. Bu, ne onlarin Dogululastirilmis statülerini emperyal ve toplumsal cinsiyet esitsizlikleri icinde bir saflik damgasi sayarak ayricalikli kilmak, ne de toplumsal cinsiyeti homojen ya da duragan bir kategori kabul etmek anlamina gelir. Tersine, bu yazarlarin farkli etnik ve sinifsal konumlarina verilen önem, Dogulu ya da Osmanli ya da Ücüncü Dünyali kadin kategorisine atfedilebilecek olan her türlü tekilligin altini oyar, böylece de sömürgecilik sonrasi cagdas feminist kuramda ortaya cikan kimi Ortodoksluklari engeller. Bu bireylerin dillendirdikleri özgül toplumsal, kültürel ve siyasi-tarihsel durumlar sonucunda ortaya cikan Batili kültürel bicimlerin melez yeniden sekillendirilmesine yönelik elestirel ilgi de buna eklenir.